25 Ağustos 2010 Çarşamba

Âhmine-l aşk



Ah... Tek hece... Bütün Lisanlarda aynı olan mana... Bir elif ardından bir he... Allah adının ilk ve son harfi... Elif ve heile yanmış aşk...Zora tahammülü güzel bulanlara değil; güzele tahammülü zor bulanlara yazgılıdır âh...Güneşi izleyen bulut, gizleyebilir mi hiç varlığını güneşin; acıyı saklayan tebessüm, ya saklayabilir mi hiç vücudunu acının?

Dokunulunca en ince teline içindeki sızının, bülbül durabilir mi şeydalanmadan ta mahşer olunca?...



Her nereye bakarsa gördüğü

âhtır aşkın; âh elinden niyaz için mescide girse dahi...Minaresi elif, kubbesi hedir çünkü camilerin...Ve hala elifin bağrı şerha şerha kan ve hala iki gözü iki çeşme henin...


Erbab-ı aşka pîşe heman her gün âhimiş


Her bir nefes ki âh ile geçmez, günah imiş...



Ve sözün düğümü;


Âhmine-l aşk!...




İskender PALA

1 yorum:

Adsız dedi ki...

Âh Allah....