Aşk-ı Kübra: Aşabilsem boğulmalarını ömrümün

3 Temmuz 2011 Pazar

Aşabilsem boğulmalarını ömrümün

Aşabilsem boğulmalarını ömrümün
Bir çocuk havliyle geçsem sevgisiz ıssızları
Yüzün cephesine koştur beni
İsyan eşiğim toprak kayıyor içim

Cahit Zarifoğlu

....

4 yorum:

Angel dedi ki...: Blogunaa Geldikçe Huzur Buluyorum Aşk-ı Kübra Teşekkürler :); 3 Temmuz 2011 23:29
cografyacı dedi ki...: :)blogumun ismini huzur sokağı koyacam; 4 Temmuz 2011 02:27
Angel dedi ki...: Blogunun Adıda Güzel Yanlızz Benn Begenıyorum :); 4 Temmuz 2011 02:29
cografyacı dedi ki...: :) eksik olmayın; 4 Temmuz 2011 02:51

Yorum Gönder

Sadık Yalsızuçanlar

Aşk, insanın hallerinden bir haldir ve bu dünyaya gelişindeki o saf, yalın haline doğru bir sıçrama imkanıdır. İnsanın yaşamında üç şey habersiz gelir: Doğum, ölüm ve aşk. Nasıl doğumla yeni bir aleme geliyorsak ölümle de yepyeni bir alemin kapısını aralıyoruz. İşte bu iki sessiz belirsizliğin arasında, insanı kayıtlı... ve sınırlı olduğu yatay düzlemden aşkın olana doğru yükselten bir imkandır aşk. Aşk, tüm bağları yıkarak kendi bağlarını kurar. Acısı süreklidir, paylaşılamaz ve sürekli çoğaltır kendisini. Aşk sırlardan bir sırdır, belki Sırların Sırrı`ndan bir haberdir. `Al Aşkını Ver Beni` diyen, Sevgili karşısında, aşk uğruna kendi kişisel algısını sildiği için pişmandır ve `ben`ini geri istemektedir. Oysa aşktan önceki ben`in yerinde artık yeller esmektedir. Aşkla birlikte o ben gitmiş, yerine yepyeni bir benlik gelmiştir.