Aşk-ı Kübra: Şu zaman çıkmazında alıp beni bir altmış yaşa bağlıyorsunuz

1 Aralık 2012 Cumartesi

Şu zaman çıkmazında alıp beni bir altmış yaşa bağlıyorsunuz

Doğmadan ölüme yöneldik gerisi yok diyenler var

Sınırlı yıl oyunlarına inananlar var

Sizin güveniniz bir güneş düzeninde

Ben mezarların karanlık çağına dayanıyorum

Bir ağacı büyütüyorum her yerimle

Bir ağacı uyguluyorum her şey bir ağaç düzeninde

Yerde gökte ve her her yerde

Dallarında ben ağacın incecik köklerinde

Boğuluyorum -- bağlanıyorum --

Ben mezarların karanlık çağına dayanıyorum.

Erdem Beyazit

Sadık Yalsızuçanlar

Aşk, insanın hallerinden bir haldir ve bu dünyaya gelişindeki o saf, yalın haline doğru bir sıçrama imkanıdır. İnsanın yaşamında üç şey habersiz gelir: Doğum, ölüm ve aşk. Nasıl doğumla yeni bir aleme geliyorsak ölümle de yepyeni bir alemin kapısını aralıyoruz. İşte bu iki sessiz belirsizliğin arasında, insanı kayıtlı... ve sınırlı olduğu yatay düzlemden aşkın olana doğru yükselten bir imkandır aşk. Aşk, tüm bağları yıkarak kendi bağlarını kurar. Acısı süreklidir, paylaşılamaz ve sürekli çoğaltır kendisini. Aşk sırlardan bir sırdır, belki Sırların Sırrı`ndan bir haberdir. `Al Aşkını Ver Beni` diyen, Sevgili karşısında, aşk uğruna kendi kişisel algısını sildiği için pişmandır ve `ben`ini geri istemektedir. Oysa aşktan önceki ben`in yerinde artık yeller esmektedir. Aşkla birlikte o ben gitmiş, yerine yepyeni bir benlik gelmiştir.