Aşk-ı Kübra: Yusuf -Züleyha

11 Mayıs 2009 Pazartesi

Yusuf -Züleyha

Bir narçiçeğine yürüdüm mevsimler boyu

bir çöl yorgunluğu çöktü üstüme

bir vaha sekinesi indi kalbime

kuyunun dibindeyim, kervanlar bulsun istemem

gömleğim kanlar içinde

köle pazarlarında satıldım ya

sensiz geçer akçem yok aşk mezadında

ah benim devletim, benim ömrüm

merhaba

ben, Yusuf, sınanmış bir kalbin sahibiyim

şöyle buyur, bu kalp senin efendim

şimdi ben, YUSUF, tut ki Mısır'a azizim, efendiyim

boynumdaki künyede hala vasfım yazılı: Züleyha'ya köleyim..."

Nazan BEKİROĞLU (Yusuf & Züleyha)

Sadık Yalsızuçanlar

Aşk, insanın hallerinden bir haldir ve bu dünyaya gelişindeki o saf, yalın haline doğru bir sıçrama imkanıdır. İnsanın yaşamında üç şey habersiz gelir: Doğum, ölüm ve aşk. Nasıl doğumla yeni bir aleme geliyorsak ölümle de yepyeni bir alemin kapısını aralıyoruz. İşte bu iki sessiz belirsizliğin arasında, insanı kayıtlı... ve sınırlı olduğu yatay düzlemden aşkın olana doğru yükselten bir imkandır aşk. Aşk, tüm bağları yıkarak kendi bağlarını kurar. Acısı süreklidir, paylaşılamaz ve sürekli çoğaltır kendisini. Aşk sırlardan bir sırdır, belki Sırların Sırrı`ndan bir haberdir. `Al Aşkını Ver Beni` diyen, Sevgili karşısında, aşk uğruna kendi kişisel algısını sildiği için pişmandır ve `ben`ini geri istemektedir. Oysa aşktan önceki ben`in yerinde artık yeller esmektedir. Aşkla birlikte o ben gitmiş, yerine yepyeni bir benlik gelmiştir.