Bizim barış annelerimiz vardı sırtında çalısı ellerinde yaraları eksik olmazdı. Nasır tutmuştu her bir tarafı ama helal kokardı, aşk kokardı annelerimiz. Hacer’diler, Fatıma’ydılar İsmail gibi Hasan, Hüseyin gibi çocukları vardı. Günahsızdılar. Teslimiyetin deminde kaynamışlardı. Yoktu hayattan beklentileri Allah’a adayacakları İsmail yetiştirmekti tek bir davaları.
Bizim barış annelerimiz vardı elinde iğne iplikleri eksik olmazdı. Yama yaparlardı hayatın söküklerine. Yırtık bir hayatı üzerimize geçirmezlerdi. Ama hep bir patlak verirdi ne kadar yama yapsa da kabiller yayılırdı dört bir yana. Zararı en çok Habillereydi. Bu yüzden Havva’nın gözyaşları vardı barış yüklü annelerimizde. Âdem’in yakarışları vardı içlerinde. Züleyha’nın duası vardı dillerinde.
Bizim barış annelerimiz vardı cennet kokardı. Çünkü cennet onların ayağının altındaydı. Cennete götürmek istedikleri evlatları vardı.Ah'ları yoktu. Evlatları için vah'ları vardı.
Bizim barış annelerimiz vardı.
Melekler kadar güzeldiler...
2 yorum:
Cok guzel yuregine saglik mehmet size mehmet diye bilirmiyim ogrencisiniz benden galiba kucuksunuz.
Rica ederim evet..
istanbul ünide okuyorum tabi mehmet diyebilirsiniz :)
Yorum Gönder